از سال 1800، وبا در دنیا از طریق 7 موج بزرگ پخش گردیده است که به آنها پاندمی می‌گویند. هفتمین پاندمی در سال 1961 در اندونزی شروع شد و تاکنون حدود 100 کشور را درگیر نموده است. کشورهای شدیداً آسیب دیده میزان حمله (attack rate) کشوری بالای 1 درصد جمعیت را گزارش نموده‌اند. در بعضی مناطق که دچار همه گیری‌های شدید هستند، میزان حمله 20 درصد گزارش شده است. میزان کشندگی(case fatality rate) در مناطقی که درمان طبی قابل دسترس نیست، به 33 تا 50 درصد هم می‌رسد. با وجود این، میزان کشندگی در کشورهای در حال توسعه‌ای که درمان به شکل بهینه آن فراهم شده است، به کمتر از 1 درصد کاهش یافته است.
هنگامی که پاندمی هفتم در سال 1970 به آفریقا رسید، وبا در شرق، شمال و غرب آفریقا بطور همزمان دیده شد. همه گیری وبا سریعاً از منطقه عبور کرده و در پایان سال 1971، 25 کشور آفریقایی وبا را گزارش می‌کردند. بیش از 72000 مورد بیماری و 11000 مرگ در طول آن سال اتفاق افتاد. بطور کلی میزان کشندگی 16 درصد بود ولی در بعضی از کشورها میزان‌های بالاتر از 35 درصد گزارش گردید . از همه گیری سال 1971 به بعد، وبا در بسیاری از کشورهای آفریقایی بعنوان مشکلی تجدید شونده یا آندمیک مطرح می باشد. تا سال 1991، هر ساله بین 3000 تا 43000 مورد وبا در آفریقا گزارش گردیدند. در آن سال، همه گیری گستردة دوم 14 کشور را درگیر کرد و موجب بیش از 100000 مورد بیماری و 10000 مرگ گردید.
در این قاره، این بیماری دارای طغیان‌های شدید بوده است که با جنگ و آوارگی تشدید شده است. یکی از این موارد، همه‌گیری در اردوگاه آوارگان رواندایی بود که در سال 1994 در زئیر اتفاق افتاد. دهها هزار مورد بیمار گزارش شد و مرگ و میر بسیار بالا بود. در سال 1995، رخداد صدها مورد از این بیماری در رومانی و اطراف دریای سیاه نشان داد که هرجا که شاخص‌های بهداشت عمومی افت نمایند، این عامل قادر به ایجاد همه‌گیری می‌باشد. شیوع این بیماری در ایالات متحده آمریکا با مصرف صدفهای دریایی آلوده، همراه بوده است. این پاندمی در سال 1991 به آمریکای لاتین هم رسید و منجر به یک اپیدمی انفجاری در آمریکای مرکزی، جنوبی و مکزیک شد. حدود 400000 مورد بیمار در سال اول طغیان بیماری گزارش شد و در جوامعی که برای بار اول با آن موجه می‌شوند و آمادگی کافی نداشتند منجر به 30% مرگ و میر شد. در اکتبر سال 1992 نیز یک طغیان وسیع در شهر بندری مدرس (Madras) در هند اتفاق افتاد. این طغیان باعث ابتلا 100000 نفر در سال 1993 شد و بلافاصله به کشورهای اطراف مانند پاکستان، نپال، تایلند و مالزی گسترش یافت. علیرغم تلاش بسیاری از کشورها، هنوز وبا در سرتاسر جهان به عنوان یک خطر جدی به شمار می‌رود. در سال 2001، 58 کشور 184000 مورد بیمار و 3000 مورد مرگ و میر بر اثر این بیماری را گزارش نموده‌اند. طغیان این بیماری، امروزه دارای اثرات اجتماعی و اقتصادی فراوان می‌باشد.