تنها راه برای تایید وجود ویبریوکلرا تشخیص ازمایشگاهی است. نمونه‌های مدفوع برای تعیین هویت ارگانیسم عامل و حساسیت آن به آنتی‌بیوتیک‌ها فرستاده می شود. چندین ارگانیسم شامل چند گروه سرمی ویبریوکلرا می‌توانند اسهال حاد آبکی همراه با دهیدارتاسیون شدید ایجاد کنند که از نظر بالینی از وبا قابل افتراق نیست. گهگاه این ارگانیسم‌ها می‌توانند موجب بروز توام چندین مورد از بیماری در جامعه شوند ولی تنها ویبریوکلرا 1O و 139O توانایی ایجاد بیماری بصورت همه‌گیری وسیع را دارا هستند.
جمع‌آوری نمونه‌ها برای تایید ویبریوکلرا
هنگامی که شک به طغیان وبا وجود دارد، سوآب‌های مدفوع یا مقعدی می بایست از تقریبا 5 فرد بیمار جمع آوری شود. اگر آزمایشگاه ارگانیسم را در سری اولیه نمونه‌ها نشان ندهد و موارد مشکوک همچنان بوقوع بپیوندند، باید نمونه‌های بیشتری جمع‌آوری شود تا آزمایشگاه ارگانیسم عامل را نشان دهد. متعاقباً، نیاز به جمع آوری نمونه از بیماران نیست مگر اینکه همه گیری چندین ماه به طول بیانجامد. در یک هفته همه گیری طولانی مدت، جمع آوری چندین نمونه هر 3 تا 6 ماه باید مورد توجه قرار گیرد تا هر گونه تغییر در الگوهای مقاومت آنتی بیوتیکی سوش‌های محلی ویبریوکلرا تعیین شود.
جمع آوری سوآب مقعدی
درمان بیماران دچار دهیدارتاسیون را با جمع آوری نمونه‌ها به تاخیر نیندازید زیرا به راحتی می‌توان بعد از شروع مایع درمانی وریدی،آنها را جمع آوری کرد. با وجود این، گرفتن نمونه‌ها را قبل از درمان با آنتی بیوتیک شروع کنید. نمونه‌ها باید ظرف 5 روز اولیة بیماری گرفته شود (هنگامی که ارگانیسم‌های ویبریوکلرا هنوز در مدفوع وجود دارند).
به منظور گرفتن نمونه‌های مدفوع:
- یک سوآب با نوک پنبه‌ای تمیز را وارد مقعد بیمار و یا مدفوع تازه دفع شده کنید.
- سوآب را بدقت بازدید کنید تا مرطوب شدن پنبه و آغشته شدن آن به مدفوع تایید شود.
- سوآب را در لوله محیط انتقال کَری – بلر (Cary – Blair) قرار دهید. نوک سوآب را به طور کامل در داخل محیط کری – بلر قرار دهید.
- لوله را در یک کیسه پلاستیکی کاملاً در بسته همراه با مشخصات بیمار بگذارید.
- فوراً کیسه را به آزمایشگاه بفرستید.
لوله‌های محیط انتقال کری – بلر را می‌توان در درجه حرارت محیط اطراف حدود 1 تا 2 سال نگهداری کرد. محیط انتقال تا زمانی که دچار خشکی، آلودگی یا تغییر رنگ نشود قابل استفاده است.
اگر محیط انتقال کری – بلر در دسترس نباشد و بتوان نمونه را ظرف 2 ساعت به آزمایشگاه رساند، می‌توان مدفوع مایع را در یک شیشه استریل شدة در پیچ دار قرار داد و فوراً به آزمایشگاه فرستاد. روش دیگر این است که باریکه‌های کاغذ را به مدفوع مایع آغشته کرد. این باریکه‌ها را باید به دقت در کیسه‌های پلاستیکی کاملاً در بسته قرار داد تا خشک نشوند. در صورت امکان برای انتقال کیسه‌های پلاستیکی از ظرف خنک کننده (refrigerated box) استفاده کنید.
انتقال سوآب مقعدی
ویبریوکلرا در محیط انتقال کری – بلر فقط برای مدت محدود زنده می‌ماند، بویژه اگر دمای محیط اطراف گرم باشد. در صورتی که نمونه ظرف هفت روز به ازمایشگاه برسد. معمولاً تعداد کافی ارگانیسم برای شناسایی ویبریوکلرا زنده ماند است، اگرچه احتمال پیدا کردن ویبریوکلرا با افزایش زمان ارسال کاهش می‌یابد.
بررسی آزمایشگاهی نمونه‌ها
وقتی نمونه‌ها به ازمایشگاه می‌رسد باید آنها را به روی پلیت آگار برد. متداول‌ترین محیط انتقال برای جداسازی ویبریوکلرا، آگارTCBS (thiosulfate citrate bile salts) است. این ظروف در طول شب در دمای 35 تا 37 درجه سانتیگراد نگهداری می‌شوند. پرگنه‌های براق و زردرنگ، مشکوک به ویبریوکلرا هستند. مقدار کمی از باکتری پرگنه‌های مشکوک، برای آنتی‌ژن‌های ویبریوکلرا 1O با استفاده از آزمون آگلوتیناسیون لاتکس آزمایش می‌شود. آزمون‌های بیوتایپ و سروتایپ بیشتر را می‌توان در ازمایشگاه‌های مرجع انجام داد تا بدین وسیله ارگانیسم‌ها بهتر مشخص شوند.
اگر باکتری نسبت به آنتی سرمهای 1O واکنش نشان ندهد و شک به طغیان وبا بطور جدی وجود داشته باشد، فرستادن نمونه‌های جدا شده به آزمایشگاه مرجع برای آزمایش آگلوتیناسیون لاتکس با استفاده از آنتی سرم 139O جدید باید در نظر گرفته شود. مقاومت ویبریوکلرا به داروهای ضد میکروبی، مشکلی رو به افزایش در سراسر جهان است. آزمون حساسیت به داروهای ضد میکروبی می‌بایست بطور معمول انجام شود تا مقاوم شدن سویه‌ها نسبت به آنتی بیوتیک‌های مورد استفادة محلی تعیین گردد.