از آنجایی که بیماری سل، به رغم داشتن قابلیت پیشگیری و درمان کامل، همچنان دارای رتبه دهم از نظر بار بیماریها در جهان است، و با توجه به آنکه از میان هر سه نفر جامعه بشری یک نفر، در عین سلامتی، میکروب این بیماری را در زمانی از طول عمر خود از محیط دریافت کرده و بصورت غیر فعال در داخل بدن خود نگه داشته است.

با عنایت به آنکه 5 تا 10 درصد افرادی بدلیل تضعیف سیستم ایمنی (ناشی از طیف گسترده ای از عوامل نظیر سو تغذیه، ابتلاء به ویروس اچ آی وی، دیابت، سیگار، سیلیکوزیس، اعتیاد، نارسایی کلیه، شیمی درمانی، پیوند، سالمندی، استرس و ....) ممکن است به این بیماری مبتلا شوند، این بیماری فراتر از یک بیماری عفونی، یک پدیده اجتماعی است و لذا برای دستیابی به هدف حذف آن تا سال 2050 بجز از طریق ایجاد یک عزم ملی، برنامه ریزی و مشارکت همه جانبه امکان پذیر نخواهد بود

در همین راستا سازمان ملل متحد، بطور مشخص، تلاش بر پایان دادن بیماری سل را بعنوان سومین هدف از اهداف توسعه پایدار در بخش مرتبط با سلامت جای داده است برای نیل به این هدف وزرای بهداشت کشورهای جهان و از جمله وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی جمهوری اسلامی ایران، در شصت و هفتمین مجمع سالانه سازمان بهداشت جهانی متعهد شده اند که برای حذف این بیماری بسیار مهم تا سال 2050  تلاش کنند.