گفتنی است در این جشنواره از جوانان فرهیخته و برتر استان در عرصه های مختلف تجلیل شدند که آقای عارف شایگان مهر کارشناس سلامت نوجوانان، جوانان معاونت بهداشت  نیز به عنوان برگزیده جوان نمونه فعال عرصه سلامت در استان آذربایجان شرقیتوسط  شورای داوری از مجموع  ثبت نام کنندگان در سایت مربوطه انتخاب  و تجلیل به عمل آمد. ایشان به نمایندگی از جوانان استان متنی به شرح ذیل سخنرانی نمود.
جوانان از من خواستند تا صدایشان باشم تا انتقاد کنم. از چه انتقاد کنم مگر کم هستند کسانی که زندگی شان با انتقاد و ناامیدی گره خورده است. اگر هم انتقادی از سر ناامیدی و ناتوانی داشته باشم اول از خودم باید انتقاد کنم و کاش همه این سیل عظیم منتقدان فیلسوف جامعه ما اول خودشان را نقد می کردند.
از خودم انتقاد می کنم که اگر امروز به عنوان جوان نمونه اینجا هستم چرا هنوز رویاهای دارم که فقط رویاست. چرا بیشتر کتاب نمی خوانم- چرا خود را بیشتر نمی شناسم- چرا خدای خود را بیشتر نمی شناسم- چرا گاهی روزها دوستانم و حتی گاهی خانواده ام را دیدار نمی کنم- چرا آنقدر غرق در اهداف فردی هستم که گاهی خود را هم فراموش می کنم و گاهی در فضای مجازی گم می کنم. چرا  عادت کرده ام به  شنیدن خبرهای بد و مشکلات مردم- چرا عادت کردم به بیمارانی که هر روز بیشتر و پزشکانی که بیشتر از بیماران هستند - چرا عادت کرده ام به دیدن رانندگی های بد و مرگ و میر بالای نوجونان و جوانان- چرا عادت کرده ام به دیدن زباله های پراکنده در جای جای محیط زیست کشورم - چرا بیشتر تلاش نمی کنم در راه تغییر خودم-  بله من از خودم راضی نیستم/ شاید بپرسید کی راضی خواهم شد؟ روزی که بند بند وجودم را برای خانواده ام برای هم وطنم و برای تمام انسانیت با هیاهو و  شیدایی عاشقانه نثار کنم. زمانی که بتوانم من خود را بسوزانم تا از خاکسترم ققنوسی بر خیزد و سمفونی زیبای زندگی  را سر دهد.
از خودم انتقاد می کنم که چرا بعضی وقت ها فراموش می کنم که خیلی وقت ها نیاز نیست حرف بزنم و یا شعار بدهم فقط باید انجام بدهم، بدون هیچ دلیلی به جز اینکه باید انجامش بدهم. انجام بدهم چون تواناییش را دارم. چون آن موقعیتها وجود دارند. همونطور که وقتی از فاتح اورست پرسیدند چرا می خواهد قله‌ی اورست رو فتح کند، گفت: چون وجود دارد و آنجاست.
امروز خطابم به شماست، شما ای تک تک جوانان کشورم، تک تک شما نمونه و بی هم تا هستید فقط کافی است که نگذارید و نگذاریم و نگذارند در دره ناامیدی غوطه ور شویم. خطاب من امروز به شماست. می دانم که دشواری ها و رنج های زیادی بر تن مان تازیانه می زند ولی مگر نه این است که با چکش های سنگ تراش این پیکر شکل می گیرد و رخ می نمایاند.
 مگر یادتان رفته است که چه زیبا بود سادگی و صداقت و راستی و دوستی. چه زیبا بود برگ های پاییزی لای کتاب و بوی عیدی و بوی نان. دلتان تنگ نشده است برای خودتان. برای حس زندگی و صفا و صمیمت و اعتماد. برای همدیگر را دوست داشتن. دلم تنگ شده برای باکری ها، برای رجایی ها و فهمیده ها. برای جوانان ساده و بی آلایشی که در سنگرهای عشق نان خشکی را هم بدون هم نمی خوردند. کجایند مردان بی ادعا
رویایی دارم- رویای من این است همه به حق هم احترام بگذاریم- رویای من این است همه انسان ها با تمام تفاوت های فرهنگی و نژادی و مذهبی با صلح و آرامش و برابری و عدالت کنار هم زندگی کنند و تعصب رخت بر بندد. رویایی دارم که من هایمان ما شود- رویایی دارم که هیچ پدری شرمنده خانواده اش نباشد –  هیچ خانه ای در سیل و زلزله ویران نشود - رویایی دارم که انسانیت  فدای نان نشود- رویای جامعه بی دروغ و بی ریا- رویای دارم که اشکی ریخته نشود – دلی شکسته نشود رویایی دارم رویای کودکانه رویای کودک شدن و کودک ماندن- رویای شما چیست؟
ای خداوندا کرامت مان را برایمان حفظ کن- ما به تو و پیام پیامبرانت ایمان داریم. به پیام شرف و عزتت و عدالتت ایمان داریم-  ای خدا تو که همه فرشدگانت را به پای آدم به سجود افکندکی اینک چه شده که ما خود را در پای دیوان جهل و مادیات و بند عبودیت بت های این قرن که خود تراشیده ایم به خاک سجود افکنده ایم. ای خداوندا به ما علم و آگاهی و روشنایی و ایمان و خصوصا به ما جوانان مان اصالت عطا فرما.