1- نیازسنجی و اطمینان از نیازها (ایده ها ،باورها ،ارزش ها ، و براورد مختصات جمعیتی و اقتصادی و...) یک اصل اولیه و اساسی در آموزش سلامت است . ( در صورتی که نیازها تعیین نشوند آموزش بیهوده خواهد بود . نیازسنجی آموزشی باید در بعد کلان جامعه و در داخل زیرگروه های آ ن انجام گیرد .)
2- آموزش سلامت باید در متن جامعه و به صورت غیر رسمی و با جلب مشارکت جدی مخاطبین ودر محیط های غیر تصنعی انجام گیرد .
3- آموزش دهنده و ویژگی های علمی و شخصیتی اودر آموزش سلامت یک رکن مهم باید مد نظر قرار گیرد . ضرورت توجه به ویژگی های آموزش دهنده
4- محتوای مواد آموزشی با ید منطبق بر علایق و ویژگی های رشد ذهنی ، روانی و اجتماعی مخاطبین طراحی و تولید گردد .
5- آموزش سلامت ، نیازمند یک حمایت و پشتیبانی قوی است و باید حمایت سیاست گذاران و افراد کلیدی در سطح کلان و منطقه ای و محلی مورد توجه قرار گیرد.
6- فرآیند آموزش سلامت باید به صورت تدریجی ، گام به گام و مستمر در جهت اصلاح ، بهبود و تغییر رفتار انجام گیرد.
7- برای موفقیت آموزش بهداشت ، باید از اصول و مبانی علوم انسانی بهره جسته و در طراحی برنامه های آموزشی از آنها استفاده کرد.
8- در طراحی و اجرای برنامه های آموزشی سلامت استفاده از متدها ها ، روش ها ، وسایل و تجهیزات آموزشی و کمک آموزشی جریان یادگیری را تسهیل و تعمیق می دهد.
9- برای تاثیر گذاری بیشتر برنامه های آموزش سلامت استفاده از وسایل ارتباط جمعی مورد تاکید می باشد .
10- در آموزش سلامت ( برخلاف آموزش پزشکی ) باید از مفاهیم پیچید ه فنی و علمی اجتناب و به جای آن از اصطلاحات قابل فهم استفاده کرد .
11-در آموزش سلامت ، مربی آموزشی باید علاوه بر گفتار و توضیح شفاهی مستدل و منطقی و مبتنی بر اصول علمی درست ، گغته های خود را در منش و رفتار خود نیز به عنوان یک الگوی رفتاری در معرض مخاطبین خود قرار دهد.
12- مربی آموزش سلامت باید موضوعات سلامت را به صورت مساله طرح نموده و تمام نکات مثبت و منفی، مزایا و معایب، مشکلات و غیره را بطور کامل بررسی کرده و با مشارکت مخاطبین خود واقعیت و حقیقت امر را روشن کند.
13-در فرآیند آموزش سلامت ، باید فضای دوستانه ، صمیمی ، همدلی بین مخاطب و مربی برقرار شود .
14-تعامل مثبت و دو طرفه و ایجاد جریان ازاد ارتباط در آموزش سلامت ضروری می باشد ارتباط دو طرفه در اموزش بهداشت جهت کمک به برقراری برخورد صحیح و رفع شک و تردید از اهمیت خاصی برخوردار است.
15-در آموزش سلامت بر خلاف آموزش آکادمیک ، مربی باید از روشهائی استفاده کند که مورد قبول واقع گردد. او باید بداند که یک فرد کمک کننده است نه یک معلم. بنابراین بایستی اعتماد مخاطبین خود را جلب کند.
16-مربی آموزش سلامت باید از تقابل با ارزش و اعتقادات و آداب و روسوم و سنت های رایج خودداری نموده و قدرت انتخاب و اختیار مخاطبین خود را با تمام وجود محترم شمرده و به آنها فرصت تجزیه و تحلیل ، تطابق ، گزینش و انتخاب رفتار های بهداشتی را در نظر بگیرد.
17- در طراحی و ارائه برنامه های آموزش سلامت تعیین و تدوین اهداف آموزشی یک امر ضروری می باشد. اهداف آموزشی باید به صورت کاملاَ عینی و فابل مشاهده در نظر گرفته شوند.
مبانی آموزش بهداشت :
1. اموزش سلامت جزیی جدایی ناپذیرازسلامت عمومی و زیر بنای توسعه و ارتقای سلامت است.
2. آموزش سلامت یک نیاز فردی و اجتماعی در زندگی بوده و برای هر کسی لازم و ضروری است.
3. اموزش سلامت جریانی مستمر و پویا بوده و در هر زمانی متناسب با نیازها و مقتضیات آن باید مورد توجه قرار گیرد.
4. آموزش سلامت فرآیندی تعاملی بین فرد با خود ، فرد با دیگران ، فردبا جامعه ، و بالعکس می باشد.
5. آموزش سلامت در تعامل با مجموعه فرهنگ ها ، باورها ، ایده ها ، افکار و سنت های اجتماعی ، مبانی رفتار سالم و سلامت بخش و تعدیل و کنترل عوامل و رفتارهای مخاطره آمیز را طراحی و تدارک می بیند.
6. آموزش سلامت شیوه اقناع افراد و جوامع در جهت اتخاذو انجام رفتارهای سالم است .
7. آموزش سلامت ترکیبی از علوم پزشکی ، تعلیم و تربیت ، جامعه شناسی و روانشناسی است.
8.آموزش سلامت مثل آموزش دانشجویان رشته های پزشکی و پیر پزشکی نیست ، بلکه فرآیندی ارتباطی و مشارکتی است که جریان خودآگاهی، خودتنظیمی و خود رهبری گروه مخاطب را تسهیل و تداوم می بخشد.
9. زیربنای آموزش سلامت ، اصول و تئوری های تعلیم و تربیت و یادگیری و. روانشناسی اجتماعی است .
10. آموزش سلامت زمانی موفق است که مبتنی بر عوامل تاثیر گذار بر سلامت ( سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی ) طراحی و اجرا شود.